Η «Κραυγή» αποτελεί το σημείο εκκίνησης του Μικελάντζελο Αντονιόνι προς το έργο της ωριμότητας. Το θέμα της ταινίας είναι η κατάρρευση των βεβαιοτήτων πάνω στις οποίες ο καθένας μας αποφασίζει να χτίσει τη ζωή του. Με την ταινία αυτή, που αποτελεί προπομπό και εισαγωγή στην περίφημη «τριλογία της αλλοτρίωσης», αρχίζει να αποκρυσταλλώνεται το ύφος της συναισθηµατικής αποξένωσης, του σπουδαίου Ιταλού σκηνοθέτη. Προβάλλεται στην κρατική τηλεόραση.

Σε αντίθεση με τους περισσότερους συναδέλφους του, ο Αντονιόνι δεν διστάζει να αφηγηθεί τις ιστορίες και τους προβληματισμούς του, μέσα από σπουδαίους γυναικείους χαρακτήρες, γιατί όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο ίδιος: «Μέσα από τη γυναικεία ψυχολογία κι ευαισθησία, τα προβλήματα βγαίνουν πιο άμεσα, πιο δραστικά κι άρα καλύτερα.»

Φτάνουμε έτσι στην «Κραυγή» του 1957, το πρώτο πραγματικά σπουδαίο δείγμα γραφής της σκηνοθετικής ιδιοφυΐας του Αντονιόνι: Ο Άλντο συζεί με την Ίρμα, έχοντας αποκτήσει μαζί της κι ένα κοριτσάκι. Όταν η Ίρμα μαθαίνει τον θάνατο του συζύγου της που έχει μεταναστεύσει εδώ και πολλά χρόνια στην Αυστραλία, του εξομολογείται ότι δεν τον αγαπά πια και ότι είναι ερωτευμένη με έναν άλλο άνδρα.

Συντετριμμένος ο Άλντο φεύγει με την κόρη του και περιπλανιέται προσπαθώντας να βρει μια καινούρια δουλειά, για να ανακτήσει τη ζωή του. Παράλληλα βρίσκει πρόσκαιρη παρηγοριά σε άλλες γυναίκες, όμως αυτές οι σχέσεις δεν οδηγούν πουθενά, καθώς αδυνατεί να ξεπεράσει το γεγονός της απόρριψης και του χωρισμού του από την Ίρμα. Το τέλος μοιάζει να είναι αναπόφευκτο και συνάμα τραγικό.

Το τοπίο διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, όχι μόνον καθορίζοντας ουσιαστικά την ατμόσφαιρα και την εικονοπλασία της ταινίας, αλλά αναδεικνύοντας την ψυχική καταχνιά και την παγερή μοναξιά του κεντρικού χαρακτήρα.

Αυτή η διαλεκτική της εσωτερικότητας του ατόμου και του περιβάλλοντος χώρου, αποτελεί κεντρικό άξονα στο έργο του καλλιτέχνη και αποτυπώνεται εδώ σημειολογικά, μέσα από το ομιχλώδες και γκρίζο τοπίο στην κοιλάδα του ποταμού Πάδου, εκπληκτικά φωτογραφημένο από τον κορυφαίο, Τζιάνι ντι Βενάντσο. Μια ταινία ερμητικά κλειστή, γεμάτη μοναξιά και πόνο, αλλά ρεαλιστική και οικεία.

«Αυτό που πάντα με ενδιέφερε ήταν να κοιτάξω μέσα στον άνθρωπο, ποια συναισθήματα τον κινητοποιούν, ποιες είναι οι σκέψεις του στην πορεία του προς την ευτυχία, την δυστυχία, τον θάνατο. Σίγουρα είναι μια ταινία ερμητικά κλειστή, δύσκολη. Χρόνια αργότερα την ξαναείδα και έμεινα έκπληκτος καθώς βρέθηκα μπροστά σε μια τόσο μεγάλη γύμνια και μοναξιά, όπως συμβαίνει κάποια πρωινά όταν κοιτάζοντας το πρόσωπό μας στον καθρέφτη μάς πιάνει τρόμος.» – Μικελάντζελο Αντονιόνι

Ο Μικελάντζελο Αντονιόνι, υπήρξε μία κορυφαία προσωπικότητα για τον πολιτισμό του 20ού αιώνα, καθώς κατάφερε μέσα από το έργο του να διατρέξει μία μοναχική, αλλά πρωτότυπη και συχνά πυκνά διατέμνουσα πορεία, επισημαίνοντας και αναλύοντας, τα προβλήματα, τις αγωνίες, καθώς και τις ελπίδες του σύγχρονου ανθρώπου.

Το έργο του Αντονιόνι, επίκαιρο αλλά ταυτόχρονα και διαχρονικό, παραμένει αναλλοίωτο στον χρόνο περιμένοντας από το κοινό να το ανακαλύψει ή να επιστρέψει εκ νέου στο ιδιαίτερο φιλμικό του σύμπαν. Ο Ιταλός σκηνοθέτης προ(σ)καλεί τον θεατή να γίνει κοινωνός του έργου του και να συνδιαλλαγεί μαζί του, μέσα από τις ταινίες μυθοπλασίας του, αλλά και τα αξιόλογα ντοκιμαντέρ του.

Πρόκειται για ένα Σινεμά, που έχει ως αφετηρία μία Ιταλία κατεστραμμένη. Μία χώρα που προσπαθεί να ορθοποδήσει από τα δεινά που τις επέφεραν οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι που προηγήθηκαν και μάχεται πλέον να απεγκλωβιστεί από τον φασισμό.

Η οικονομική κρίση και ο καθημερινός αγώνας του ανθρώπου για επιβίωση, είναι θέματα που συναντάμε συχνά πυκνά στα πρώτα έργα του δημιουργού, πριν περάσει σε πιο ελπιδοφόρα μηνύματα, σε προσωπικές καλλιτεχνικές αναζητήσεις, με φόντο σχεδόν πάντα τις πολύπλοκες ανθρώπινες σχέσεις.

Αλλά και θέματα όπως η επίδραση της τεχνολογίας και η σημασία της οικολογίας απασχόλησαν εκτεταμένα τον Ιταλό καλλιτέχνη, καθώς φυσικά και η θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία, έτσι όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τις σπουδαίες ερμηνείες που αποσπά από τις εκάστοτε πρωταγωνίστριες του.

Η Κραυγή / Il grido / Outcry
Σκηνοθεσία: Μικελάντζελο Αντονιόνι
Σενάριο: Michelangelo Antonioni, Elio Bartolini, Ennio De Concini
Πρωταγωνιστούν: Στιβ Κόχραν, Αλίντα Βάλι, Μπέτσι Μπλερ, Γκαμπριέλα Παλότα
Έτος Παραγωγής: 1957
Χώρα Παραγωγής: Ιταλία
Διάρκεια: 116 λεπτά
Προβάλλεται την Παρασκευή 9 Απριλίου στις 22:00, στο Κανάλι της Βουλής