Ως υιοθεσία ορίζεται η διαδικασία κατά την οποία ένα ενήλικο άτομο ή ένα ζευγάρι αναλαμβάνει τη γονική μέριμνα ενός ανήλικου τέκνου, από τον βιολογικό ή νομικό γονέα (ορφανοτροφείο) αυτού του ατόμου και με αυτόν τον τρόπο μεταβιβάζει μόνιμα όλα τα δικαιώματα και τις ευθύνες μαζί με τη συγγένεια από τον βιολογικό γονέα ή γονείς στους θετούς. Μέσα από δέκα χαρακτηριστικές ταινίες, από «Το Σπίτι των Παιδιών» του Τζον Σέιλς, μέχρι «Το Παιδί» των αδερφών Νταρντέν και την συγκινητική «Philomena» του Στίβεν Φρίαρς, επιχειρούμε ένα κινηματογραφικό ταξίδι στην ύψιστη πράξη αγάπης του ανθρώπου, που χαρίζει το χαμόγελο σε ένα παιδί και την ελπίδα στον κόσμο μας.

Η Υιοθεσία / Adoption
Σκηνοθεσία: Μάρτα Μετζάρος
Πρωταγωνιστούν: Katalin Berek, Gyöngyvér Vigh, Péter Fried
Έτος Παραγωγής: 1975
Χώρα Παραγωγής: Ουγγαρία
Διάρκεια: 90 λεπτά

Η Κάτα, μια σαραντάρα χήρα, εργάζεται σε εργοστάσιο και ζει μια μοναχική ζωή στη μικρή της πόλη. Ο ερωτικός της δεσμός μ’ έναν παντρεμένο οδηγείται σε αδιέξοδο, όταν αυτή του ζητά να αποκτήσουν παιδί (χωρίς καμία δέσμευση για τον άντρα) και εκείνος αρνείται. Αποξενωμένη και χωρίς προοπτική από τη ζωή, κάποια στιγμή γνωρίζεται με μια πολύ νεαρή κοπέλα, τρόφιμο ενός γειτονικού αναμορφωτηρίου που της ζητά να νοικιάσει ένα δωμάτιο στο σπίτι της, για να περνά εκεί λίγες ώρες με τον φίλο της. Αυτές οι εντελώς διαφορετικές γυναίκες θα συνδεθούν, θα επικοινωνήσουν, θα γίνουν φίλες και η Κάτα θα προσπαθήσει να βοηθήσει τη νέα της φίλη στα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Σε όλο της το έργο η Μάρτα Μετζάρος κινηματογράφησε με ακαταμάχητη επιμονή και ηθική συνέπεια την κοινωνική θέση της γυναίκας. Τη σχέση της με το καταπιεστικό περιβάλλον, τον αγώνα και την αγωνία της να παραμείνει ανεξάρτητη και αυτεξούσια μέσα στις ανδροκρατούμενες εξουσιαστικές δομές.

Στην πολυβραβευμένη «Υιοθεσία», με τρόπο λιτό και ουσιαστικό, η σκηνοθέτιδα συλλαμβάνει τις πιο λεπτές αποχρώσεις της γυναικείας συμπεριφοράς, μέσα από τη σχέση ανάμεσα σε δύο εντελώς αντιθετικούς γυναικείους χαρακτήρες. Κοινός παρονομαστής της Κάτα και της έφηβης κοπέλας είναι η μοναξιά, η έλλειψη κατανόησης και επικοινωνίας και η ψυχολογική, κυρίως, σκλαβιά της αιώνιας ανδρικής εξουσίας.

Η ταινία, εξαιρετικά χαμηλών και ελεγειακών τόνων, προσεγγίζει με τρυφερότητα και ευαισθησία τη γυναικεία εσωτερικότητα, δίνοντας χώρο και χρόνο στα συναισθήματα να γεννηθούν και να αναδυθούν, αναδεικνύοντας έτσι την ψυχική αντοχή και την πολυπλοκότητα της γυναικείας φύσης. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ταινία «Η Υιοθεσία» της Μάρτα Μετζάρος, απέσπασε την Χρυσή Άρκτο στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Βερολίνου το 1975.

Το Σπίτι των Παιδιών / Casa de los Babys
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Τζον Σέιλς
Πρωταγωνιστούν: Daryl Hannah, Marcia Gay Harden, Mary Streenburgen, Rita Moreno, Lili Taylor, Maggie Gyllenhaal, Susan Lynch
Φωτογραφία: Mauricio Rubinstein
Μοντάζ: John Sayles
Μουσική: Mason Daring
Έτος Παραγωγής: 2003
Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α.
Διάρκεια: 95 λεπτά

Έξι Αμερικανίδες βρίσκονται εγκλωβισμένες σ’ ένα εξωτικό μοτέλ κάπου στη Νότια Αμερική, περιμένοντας από την τοπική γραφειοκρατία να τις αφήσει να προχωρήσουν στην υιοθεσία νεογέννητων. Μια ξαναγεννημένη Χριστιανή, μια φυσιοθεραπεύτρια με ταραγμένο παρελθόν, μια νεαρή πλούσια αλλά δυστυχισμένη μέσα στο γάμο της, μια λεσβία και μια κλασική «φρικτή Αμερικάνα».

Η κάθε μια τους έχει τον λόγο της που θέλει να υιοθετήσει, αλλά όλες τους φαίνεται να αρνούνται να σκεφτούν τις πολιτικές και ηθικές επιπτώσεις των πράξεών τους. Εν τούτοις, κι ενώ εμφανώς εκμεταλλεύονται τις φτωχές μητέρες που αναγκάζονται να αποχωριστούν τα παιδιά τους, δεν μπορεί κανείς να τις κατηγορήσει που προσπαθούν να παρακάμψουν η κάθε μία το πρόβλημά της. Οι εβδομάδες περνούν, κι οι γυναίκες βιώνουν μαζί την ελπίδα και την απελπισία καθώς περιμένουν να πραγματοποιηθεί ο διακαής τους πόθος.

Ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος και συγγραφέας Τζον Σέιλς είναι μία από τις πιο εμβληματικές φιγούρες στην ιστορία του Αμερικανικού Ανεξάρτητου Σινεμά. Αφότου ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ψυχολογία και σκηνοθέτησε μια σειρά από πολυβραβευμένες ταινίες μικρού μήκους, ο Σέιλς έκανε το μεγάλο μήκους ντεμπούτο του με την ταινία «Return of the Secaucus 7». Ο Σέιλς έχει βρεθεί υποψήφιος για Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου δύο φορές στην καριέρα του, για τις ταινίες «Το ψάρι του πάθους» και «Μοναχικό αστέρι».

Το Παιδί / The Child / L’ Enfant
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Ζαν-Πιερ Νταρντέν και Λυκ Νταρντέν
Πρωταγωνιστούν: Jeremie Renier (Bruno), Deborah Francois (Sonia), Jeremie Segard (Steve)
Φωτογραφία: Alain Marcoen
Μοντάζ: Marie-Helene Dozo
Ήχος: Jean-Pierre Duret
Έτος Παραγωγής: 2005
Χώρα Παραγωγής: Βέλγιο, Γαλλία
Διάρκεια: 100 λεπτά

Ο 20χρονος Μπρυνό, πάμφτωχος και άνεργος, ζει με την 18χρονη κοπέλα του, Σονιά, στη Σερένγκ, μια βιομηχανική πόλη στο ανατολικό Βέλγιο. Ζουν από το επίδομα ανεργίας της Σονιά και την επαιτεία και τις μικροκλεψιές που κάνει ο Μπρυνό με τη συμμορία του. Οι ζωές τους αλλάζουν για πάντα όταν η Σονιά φέρνει στον κόσμο το παιδί τους, τον Τζίμι. Επιστρέφοντας στο διαμέρισμά τους μετά τη γέννα, η Σονιά ανακαλύπτει πως ο Μπρυνό το έχει υπενοικιάσει σε αγνώστους.

Μετά από την αρχική και πολλά υποσχόμενη αλλαγή του λόγω πατρότητας, ο Μπρυνό αρχίζει να βλέπει τον Τζίμι ως μια νέα πηγή εισοδήματος. Αναζητώντας απελπισμένα λεφτά και ανίκανος να αντιμετωπίσει τις γονικές του ευθύνες, ο Μπρυνό πουλάει τον Τζίμι σ’ έναν γνωστό του που δουλεύει στη μαύρη αγορά και ο οποίος υπόσχεται να το δώσει για υιοθεσία. Όταν συνειδητοποιεί το λάθος του, ο Μπρυνό προσπαθεί να επανορθώσει, οδηγούμενος έτσι σε μια ριζική προσωπική μεταμόρφωση.

Ο Ζαν-Πιερ Νταρντέν γεννήθηκε στο Ανζίς του Βελγίου τον Απρίλιο του 1951 και ο Λυκ Νταρντέν γεννήθηκε στο Αουίρ του Βελγίου το Μάρτιο του 1954. Το 1975 ίδρυσαν την εταιρεία παραγωγής Derives η οποία έχει έκτοτε κάνει την παραγωγή περισσότερων από εξήντα ντοκιμαντέρ, συμπεριλαμβανομένων των δικών τους. Αναγνωρίστηκαν διεθνώς για πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του ’90 με την ταινία τους «Η υπόσχεση».

Κέρδισαν το πρώτο τους μεγάλο διεθνές βραβείο με τη «Ροζέτα», ταινία η οποία απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών το 1999. Έκτοτε όλες τους οι ταινίες έχουν προβληθεί στα διαγωνιστικά τμήματα των Καννών και έχουν κερδίσει σημαντικά βραβεία. Το 1994, ίδρυσαν την εταιρεία παραγωγής «Les Films du Fleuve». Με «Το Παιδί», θα καταφέρουν να μπουν σε μία μικρή λίστα σκηνοθετών, οι οποίοι έχουν καταφέρει να κερδίσουν δύο Χρυσούς Φοίνικες, γράφοντας Κινηματογραφική Ιστορία.

Μέχρι Να Σε Βρω / Mother and Child
Σκηνοθεσία: Ροντρίγκο Γκαρσία
Σενάριο: Ροντρίγκο Γκαρσία
Πρωταγωνιστούν: Ναόμι Γουότς, Ανέτ Μπένινγκ, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Κέρυ Ουάσιγκτον, Τζίμι Σμιτς
Έτος Παραγωγής: 2009
Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α.
Διάρκεια: 125 λεπτά

Τρεις ιστορίες που συναντιούνται για να καταλήξουν σε μια πολύ ενδιαφέρουσα σύγχρονη εκτίμηση της μητρότητας και της θέσης που έχει στη ζωή των τριών, τόσο διαφορετικών ηρωίδων, με διαφορετικές προτεραιότητες και στάσεις για τη ζωή τους.

Οι υποψήφιοι για Όσκαρ, Ναόμι Γουότς, Ανέτ Μπένινγκ και Σάμιουελ Λ. Τζάκσον σε μια σπονδυλωτή ιστορία από τον ανερχόμενο Ροντρίγκο Γκαρσία παραγωγούς τους Αλεχάνδρο Γκονζάλεζ Ιναρίτου, Αλφόνσο Κουαρόν και Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο.

Η ταινία ξεκινά με δύο 14χρονες ηρωίδες που τους στερούν τα παιδιά που γεννούν μετά από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Ένα βλέμμα μόνο μετά τον τοκετό, κι αμέσως ο χωρισμός του βρέφους από την μητέρα, κάτω από τη συγκατάθεση των γονιών των ανήλικων μητέρων. Τριάντα επτά χρόνια αργότερα, είμαστε μάρτυρες των οδυνηρών αποτελεσμάτων που δημιούργησε αυτός ο διαχωρισμός στις δύο ηρωίδες. Η Κάρεν (Ανέτ Μπένινγκ) δεν έχει παντρευτεί. Φροντίζει την μητέρα της (Eileen Ryan), που είναι αυτή που πήρε την μοιραία απόφαση και φέρεται ψυχρά και αδέξια στο κοινωνικό της περιβάλλον.

Η Ελίζαμπεθ (Ναόμι Γουότς) έχει «θάψει» τον εαυτό της στην εργασία, ζει χωρίς έρωτα, μόνο με ευκαιριακό σεξ. Σκληρή δικηγόρος και καριερίστα, έρχεται αντιμέτωπη με μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη που την κρατάει πίσω επαγγελματικά. Η Λούσυ (Κέρυ Ουάσιγκτον)δεν μπορεί να κάνει παιδιά και με τον σύζυγό της (David Ramsey) προσπαθεί να υιοθετήσει⋅ μέσα από μια κοινωνική υπηρεσία αναζητούν μια νεαρή μέλλουσα μητέρα που να είναι διατεθειμένη να εγκαταλείψει το μωρό όταν βρεθούν οι κατάλληλοι θετοί γονείς.

Με τις ζωές και τη μοίρα τους συνδεδεμένες μεταξύ τους, οι τρεις γυναίκες θα έρθουν αντιμέτωπες με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον καθώς η καθεμιά τους αναζητά το δυνατότερο δεσμό – την αγάπη της μάνας με το παιδί της.

Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο / Les Νeiges du Kilimandjaro / The Snows of Kilimanjaro
Σκηνοθεσία: Ρομπέρ Γκεντιγκιάν
Σενάριο: Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, Ζαν-Λουί Μιλεσί, βασισμένο στο ποιήμα του Βίκτορ Ουγκό « Les pauvres gens»
Πρωταγωνιστούν: Αριάν Ασκαρίντ, Ζαν Πιερ Νταρουσέν, Ζεράρ Μεϊλάν, Μεριλίν Καντό, Γκρεγκουάρ Λεπρίνς-Ρινγκέ, Αναϊς Ντεμουστιέ
Φωτογραφία: Πιερ Μιλόν
Μοντάζ: Ρομπέρ Σασιά
Μουσική: Πασκάλ Μαγιέρ (μουσική επιμέλεια)
Έτος Παραγωγής: 2011
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Διάρκεια: 107 λεπτά

Τα «Χιόνια του Κιλιμάντζαρο» αφηγούνται μια συγκινητική ιστορία συλλογικότητας με αφορμή ένα ταξίδι στην Τανζανία που δεν θα γίνει ποτέ. Βαθιά αισιόδοξη και έντονα πολιτικοποιημένη η ταινία του Γαλλοαρμένιου Ρομπέρ Γκεντιγκιάν ξεκινάει με είκοσι απολύσεις για να καταλήξει στον ορισμό της αλληλεγγύης, μέσω της υιοθεσίας.

Ο σκηνοθέτης αντλεί έμπνευση από ένα ποίημα του Βίκτωρ Ουγκώ. Χωρίς καμία διάθεση εξωραϊσμού αλλά με πίστη στη δύναμη των ενωμένων ανθρώπων, το νήμα της ιστορίας μπερδεύει γλυκά τους ήρωες σ’ ένα ηλιόλουστο και καλοκαιρινό φιλμ, με φόντο την ελπίδα και την καλοσύνη των συνανθρώπων μας.

Παρόλο που έχει χάσει τη δουλειά του πρόσφατα, ο Μισέλ ζει ευτυχισμένος με την γυναίκα του Μαρί-Κλερ. Το ζευγάρι είναι ερωτευμένο για πάνω από τριάντα χρόνια. Τα παιδιά και τα εγγόνια τους, τους δίνουν χαρά, όπως και οι καλοί φίλοι που τους περιβάλλουν. Είναι και οι δύο περήφανοι για τους πολιτικοποιημένους αγώνες και τις ηθικές αξίες τους.

Όμως, αυτή η ευτυχία θα διαταραχθεί από δύο οπλισμένους νεαρούς που θα τους επιτεθούν βίαια και θα αρπάξουν τα χρήματα που τους δώρισαν οι φίλοι τους για ένα ταξίδι στο Κιλιμάντζαρο. Το σοκ γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν ανακαλύπτουν ότι την επίθεση την είχε οργανώσει ο Κριστόφ, ένας πρώην συνάδελφος του Μισέλ, που απολύθηκε την ίδια μέρα με εκείνον. Τα πράγματα μπλέκουν κι άλλο, αφού ο Κριστόφ μεγαλώνει μόνος του τα δύο μικρά αδέρφια του.

Philomena
Σκηνοθεσία: Στίβεν Φρίαρς
Σενάριο: Στιβ Κούγκαν, Τζεφ Πόουπ
Πρωταγωνιστούν: Τζούντι Ντεντς, Στιβ Κούγκαν, Σόφι Κένεντι Κλαρκ, Τσάρλι Μέρφι, Πίτερ Χέρμαν, Μισέλ Φάρλεϊ
Φωτογραφία: Ρόμπι Ράιαν
Μοντάζ: Βαλέριο Μπονέλι
Μουσική: Αλεξάντρ Ντεσπλά
Έτος Παραγωγής: 2013
Χώρα Παραγωγής: Μ. Βρετανία, Η.Π.Α, Γαλλία
Διάρκεια: 98 λεπτά

Ο καταξιωμένος Βρετανός σκηνοθέτης Στίβεν Φρίαρς, μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη την πραγματική ιστορία της Φιλομένα Λι, με πρωταγωνιστές την Τζούντι Ντεντς και τον Στιβ Κούγκαν. Το αποτέλεσμα είναι μία συγκινητική ταινία, που απέσπασε τέσσερις Υποψηφιότητες για Όσκαρ.

Η Φιλομένα Λι (Philomena Lee) ήταν έφηβη όταν έμεινε έγκυος στην Ιρλανδία του 1952. Θεωρήθηκε «έκπτωτη» και κατέληξε σε μοναστήρι, όπου της στέρησαν το παιδί της, όταν ήταν ακόμα νήπιο για να το στείλουν σε παρένθετη οικογένεια στην Αμερική. Η ταινία παρακολουθεί την περιπέτεια και τις αναπάντεχες στιγμές που της επιφυλάσσει η αναζήτηση του γιου της για πενήντα ολόκληρα χρόνια.

Το σενάριο βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Φιλομένα Λι. Μία θρήσκα, καθολική γυναίκα, η οποία αναγκάστηκε από τους γονείς της σε ανήλικη ηλικία να δώσει το νεογέννητο παιδί της για υιοθεσία στην Ιρλανδία της δεκαετίας του ’50. Έχοντας κρύψει το μυστικό της για πενήντα χρόνια, η Φιλομένα αποφασίζει τελικά να αναζητήσει το παιδί της με τη βοήθεια ενός δημοσιογράφου. Για την βασική ιδέα της ιστορίας ο συν – σεναριογράφος και πρωταγωνιστής της ταινίας, Στιβ Κούγκαν, αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Το 2010, διάβασα ένα άρθρο στον Guardian, ενώ βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη. Ο τίτλος έλεγε: «Η Καθολική Εκκλησία πούλησε το παιδί μου». Ήταν μια συνέντευξη με τον Martin Sixsmith για το βιβλίο που είχε γράψει με τίτλο «Το Χαμένο Παιδί» της Philomena Lee, το οποίο περιείχε τις λεπτομέρειες και τον πυρήνα της ιστορίας. Με συγκίνησε πολύ αυτό το άρθρο. Πολύ σύντομα συνάντησα τυχαία την παραγωγό Gaby Tana και της είπα την ιστορία. Μου είπε ότι τη βρήκε φανταστική και αν ήθελα να κάνουμε μαζί την παραγωγή. Ήρθα σε επαφή με τον Martin, με ενημέρωσε ότι τα δικαιώματα ήταν διαθέσιμα και τα αγόρασα με την ελπίδα να αναλάβω αυτή την ταινία.»

Lion
Σκηνοθεσία: Γκαρθ Ντέιβις
Σενάριο: Λιούκ Ντέιβις
Πρωταγωνιστούν: Νικόλ Κίντμαν, Ντεβ Πατέλ, Ρούνι Μάρα
Φωτογραφία: Γκρέιγκ Φρέιζερ
Μοντάζ: Αλεξάντρ ντε Φραντσέσκι
Μουσική: Hauschka, Ντάστιν Ο’ Χάλοραν
Έτος Παραγωγής: 2016
Χώρα Παραγωγής: Αυστραλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Η.Π.Α.
Διάρκεια: 120 λεπτά

Ένα 5χρονο παιδί χάνεται στην Ινδία και παρ’ ότι θα βρεθεί υιοθετημένο στην Αυστραλία, αρχίζει να ψάχνει τους γονείς του, εκμεταλλευόμενο της νέες τεχνολογίες και συγκεκριμένα το Google Earth. Με οδηγό το βιβλίο του Σαρού Μπρίρλι, που περιγράφει την απίστευτη αλλά άκρως αληθινή και συγκινητική ιστορία του, ο σκηνοθέτης Γκαρθ Ντέιβις, παρουσιάζει μία αξιόλογη δημιουργία, κερδίζοντας τον θεατή και αποφεύγοντας παράλληλα τις εύκολες λύσεις, αλλά και τα κλισέ που καραδοκούν σε ανάλογες περιπτώσεις. Για να το επιτύχει αυτό ο Αυστραλός σκηνοθέτης, θα χρειαστεί να καθοδηγήσει σωστά τους τρεις βασικούς πρωταγωνιστές του, ενώ ειδική αναφορά οφείλουμε να κάνουμε στον χαρισματικό Σάνι Παγουάρ, ο οποίος ερμηνεύει υπέροχα τον 5χρονο Σαρού.

Ο Αυστραλός κινηματογραφιστής Γκαρθ Ντέιβις (Το Μυστικό της Λίμνης – 2013), πραγματοποιεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στην μεγάλη οθόνη, παρουσιάζοντας μία δραματική, συγκινητική ιστορία, βασιζόμενη στο αυτοβιογραφικό βιβλίο «Ο Μακρύς Δρόμος της Επιστροφής» του Σαρού Μπρίρλι. Η ταινία «Lion» (2016), διαθέτει ένα εξαιρετικό σύνολο ηθοποιών, εκ των οποίων ξεχωρίζουν η Νικόλ Κίντμαν, ο Ντεβ Πατέλ και η Ρούνι Μάρα.

«Ήταν σημαντικό για μένα να βαδίσω εκεί που περπάτησε ο Σαρού και να ακολουθήσω τα βήματά του όσο πιο πιστά μπορούσα. Περιφέρθηκα μόνος μου στο χωριό και φαντάστηκα ότι ήμουν ένα μικρό αγόρι που μεγαλώνει σ’ αυτό. Κάθισα σ’ ένα παγκάκι του Burhanpur, του σιδηροδρομικού σταθμού όπου ξύπνησε μόνος και έρημος ο Σαρού και μετά πήγα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Καλκούτα, τον Howrah, όπου συνειδητοποίησα την αληθινή δύναμη της ιστορίας. Έχω παιδιά και το να φανταστώ ένα 5χρονο αγόρι ολομόναχο εκεί, ανίκανο να μιλήσει τη γλώσσα… τότε κατάλαβα ότι θα έκανα μια πραγματικά δυνατή ταινία.» – Γκαρθ Ντέιβις

Άλμπουμ / Album / Albüm
Σκηνοθεσία: Μεχμέτ Τζαν Μέρτογλου
Σενάριο: Μεχμέτ Τζαν Μέρτογλου
Πρωταγωνιστούν: Sebnem Bozoklu, Murat K?l?c, R?za Ak?n, Mihriban Er
Φωτογραφία: Marius Panduru
Μοντάζ: Αyhan Εrgursel, Mehmet Can Mertoglu
Έτος Παραγωγής: 2016
Χώρα Παραγωγής: Τουρκία, Γαλλία, Ρουμανία
Διάρκεια: 104 λεπτά

Ένα άτεκνο ζευγάρι της μεσαίας τάξης ετοιμάζει ένα άλμπουμ με φωτογραφίες από την περίοδο της ψεύτικης εγκυμοσύνης της συζύγου. Φωτογραφίες με φόντο την παραλία, τη δουλειά, το σπίτι. Έτσι, το υιοθετημένο τους παιδί δεν θα αμφισβητήσει πως είναι οι στοργικοί, βιολογικοί γονείς του, ενώ επιπλέον θα έχουν αποδείξεις να δείχνουν σε φίλους και συνεργάτες.

Το περήφανο ζευγάρι φτάνει στο σημείο να σκηνοθετήσει λήψεις στο μαιευτήριο, φτιάχνοντας από το μηδέν το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας. Βάζουν στόχο να ξεκινήσουν μια νέα ζωή με το παιδί, αλλά πανικοβάλλονται όταν ανακαλύπτουν πως η υιοθεσία είναι καταγεγραμμένη στα αρχεία της αστυνομίας, άρα μπορεί ανά πάσα στιγμή να μαθευτεί.

Ο Μεχμέτ Τζαν Μέρτογλου γεννήθηκε στην Ακχισάρ της Τουρκίας το 1988 και σπούδασε τουρκική λογοτεχνία στην Κωνσταντινούπολη. Η μικρού μήκους του «Yokus» προβλήθηκε σε διάφορα φεστιβάλ, όπως στο Ρότερνταμ, στο Εδιμβούργο, στο Μόντρεαλ και στην Ανζέρ. Το «Άλμπουμ / Album / Albüm», είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία. Πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, στο Τμήμα «Εβδομάδα Κριτικής», ενώ η πανελλήνια πρεμιέρα έγινε στο 57ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης.

«Είχα την ιδέα από την αρχή, όταν έγραφα το σενάριο. Ήξερα ότι θα γυρίσω την ταινία με αυτόν τον τρόπο και έτσι έχτισα το ρυθμό του φιλμ. Το ήξερα από την αρχή. Και επειδή λατρεύω τις ταινίες, μου αρέσουν αυτές που δίνουν χώρο στον θεατή. Ο Ρόι Άντερσον είναι προφανώς μια επιρροή για μένα. Αλλά υπάρχουν και πολλοί άλλοι. Ο Ζακ Τατί, ο Πιερ Ετέξ, ο Ελία Σουλεϊμάν, αλλά και οι Κρίστι Πουίου και Κορνέλιου Πορουμπόιου από τη Ρουμανία. Είναι σκηνοθέτες που μου αρέσουν, έχουν το δικό τους ρυθμό στις δημιουργίες τους. Μπορώ να σας πω κι άλλους, αλλά ας σταματήσω εδώ. Είναι προφανές ότι όλοι οι χαρακτήρες στην ταινία αποτελούν ένα πορτρέτο της σημερινής Τουρκίας, υπό την έννοια ότι δεν είναι ξεχωριστοί, ιδιαίτεροι, αλλά τύποι που μπορείς να δεις οπουδήποτε κι αν είσαι στη χώρα. Άρα συμφωνώ ότι είναι ένα πορτραίτο του τουρκικού λαού.» – Μεχμέτ Τζαν Μέρτογλου

Μια Ιδιαίτερη Οικογένεια / Una especie de familia / A Sort Of Family
Σκηνοθεσία: Ντιέγκο Λέρμαν
Σενάριο: Ντιέγκο Λέρμαν, Μαρία Μέιρα
Πρωταγωνιστούν: Μπάρμπαρα Λένι, Ντανιέλ Αραόζ
Φωτογραφία: Βόιτσεκ Στάρον
Μοντάζ: Αλεχάντρο Μπόντερσον
Μουσική: Χοσέ Βιλαλόμπος
Έτος Παραγωγής: 2017
Χώρα Παραγωγής: Αργεντινή, Βραζιλία, Γαλλία, Πολωνία
Διάρκεια: 95 λεπτά

Η Μαλένα, μία επιτυχημένη γιατρός, δέχεται ένα τηλεφώνημα που θα της αλλάξει τη ζωή. Το μωρό που έχει κανονίσει να υιοθετήσει πρόκειται να γεννηθεί. Όταν, όμως αυτό συμβαίνει κι εκείνη πηγαίνει να το πάρει από την παρένθετη μητέρα, η Μαλένα βρίσκεται προ μιας πολύ δυσάρεστης έκπληξης. Οι βιολογικοί γονείς του μωρού την εκβιάζουν, ζητώντας περισσότερα χρήματα από όσα έχουν συμφωνηθεί. O νόμος μοιάζει να είναι με το μέρος τους, ωστόσο η Μαλένα θα ξεκινήσει έναν αβέβαιο αγώνα γεμάτο ηθικά και νομικά διλήμματα. Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει για να πάρει αυτό που θέλει;

Μία από τις πιο φωτεινές προσωπικότητες του Αργεντίνικου Σινεμά, ο Ντιέγκο Λέρμαν σκηνοθετεί την πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του, με πρωταγωνίστρια, τη βραβευμένη με Γκόγια Ερμηνείας, Μπάρμπαρα Λένι («Magical Girl»), που προσεγγίζει καθηλωτικά τη γυναικεία ψυχοσύνθεση μίας ανάδοχης μητέρας, όπως αντίστοιχα θετική είναι στον ρόλο της και η πρωτοεμφανιζόμενη ερασιτέχνης ηθοποιός, Γιανίνα Αβίλα. Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στο Φεστιβάλ San Sebastian για μία ταινία με καλές ερμηνείες και ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε αρχαία ελληνική τραγωδία.

«Σε μια κοινωνία που βρίθει από ανισότητες, η μοίρα ενός νεογέννητου μωρού τίθεται υπό διαπραγμάτευση. Η οπτική που υιοθετείται για τις ανάγκες της ταινίας είναι εκείνη της Μαλένα, μιας γιατρού από το Μπουένος Άιρες που θέλει να υιοθετήσει το νεογέννητο. Εντούτοις, αυτό που αρχικά φαίνεται πολύ απλό σταδιακά αρχίζει να περιπλέκεται όταν στην εξίσωση μπαίνουν οικονομικές παράμετροι που δημιουργούν δυσεπίλυτες (αν όχι άλυτες) συγκρούσεις. Ο χαρακτήρας της Μαλένα είναι τόσο αξιολάτρευτος όσο και αμφισβητούμενος, ανοιχτός και σκοτεινός συνάμα. Η όλη κατάσταση φαντάζει τόσο εύθραυστη και την ίδια στιγμή η απεγνωσμένη έρευνα της Μαλένα να βρει την άκρη του νήματος και να αποκτήσει αυτό που διακαώς επιθυμεί προσδίδει στην ταινία έντονα στοιχεία αγωνίας και ίντριγκας. Θα τη χαρακτήριζα μία ασυνήθιστη ταινία στην κατηγορία των road movies ή ακόμα και ηθική περιπέτεια που πραγματεύεται ιδιαίτερα περίπλοκα και βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα. Με ελκύει πολύ το απροσδόκητο που «βρίσκει» την ηρωίδα και το οποίο ακολούθως διαμορφώνει την όλη ιστορία. Μια ιστορία όπου θίγονται διαφορετικά κοινωνικά και ηθικά ζητήματα και τα οποία θα ήθελα κάθε θεατής να τα επιλύσει μόνος του…»

Τρυφερή Αγκαλιά / Pupille / In Safe Hands
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Ζαν Ερί
Πρωταγωνιστούν: Ζιλ Λελούς, Σαντρίν Κιμπερλέν, Ελοντί Μπουσέ
Έτος Παραγωγής: 2018
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Βέλγιο
Διάρκεια: 107 λεπτά

Ο Τεό, ένα νεογέννητο μωρό, φιλοξενείται στην Πρόνοια ώσπου οι άνθρωποι της κοινωνικής υπηρεσίας του βρουν ένα σπίτι. Η Αλίς αγωνίζεται εδώ και δέκα χρόνια να αποκτήσει ένα παιδί. Τα μονοπάτια τους διασταυρώνονται με αυτά πολλών στοργικών και αφοσιωμένων ανθρώπων, προσδίδοντας μία ανθρώπινη διάσταση στην υιοθεσία και τη γονική φροντίδα.

Κόρη της ηθοποιού Μιού Μιού­ και του τραγουδοποιού Ζιλιέν Κλερκ, η Γαλλίδα σκηνοθέτιδα της ταινίας Ζαν Ερί, τόσο με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, «Έγκλημα ψάχνει άλλοθι» (Elle l’ adore) όσο και με τη «Τρυφερή Αγκαλιά» (Pupille), εξασφάλισε δύο υποψηφιότητες Καλύτερης Ταινίας στα Βραβεία Σεζάρ το 2015 και το 2019 αντίστοιχα.

Η δεύτερη αυτή μεγάλου μήκους ταινία της, «Τρυφερή Αγκαλιά / Pupille / In Safe Hands», ήταν επίσης υποψήφια στα Βραβεία Σεζάρ και για το Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου, Α’ Γυναικείου Ρόλου, Σεναρίου και Μουσικής.

Η σκηνοθέτιδα σχετικά με το θέμα της ταινίας είχε πει ότι το επέλεξε επειδή δεν έχει προβληθεί επαρκώς στον κινηματογράφο αλλά και γιατί ήθελε να μάθει από πρώτο χέρι λεπτομέρειες για τη διαδικασία της υιοθεσίας.