Μια από τις πιο ρομαντικές και προσωπικά αγαπημένες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, με φόντο την παιδική αθωότητα, τη φιλία και την ενηλικίωση. Η ταινία αφηγείται την ιστορία δύο μικρών αγοριών, τα οποία θα περάσουν μαζί τις καλοκαιρινές διακοπές στα μαστιχοχώρια της Χίου το 1960, ενώ το ένα από τα δύο θα γνωρίσει το πρώτο ερωτικό «σκίρτημα» για μια συνομήλική του κοπέλα. Η λυρική κινηματογραφική σύνθεση του Δήμου Αβδελιώτη, «Το Δέντρο που Πληγώναμε», συμπλήρωσε 40 χρόνια ζωής και κυκλοφορεί σε επανέκδοση.

Το «Δέντρο που Πληγώναμε», είναι ένας γλυκός φόρος τιμής στη μυροβόλο Χίο, τόπος καταγωγής του σκηνοθέτη Δήμου Αβδελιώτη. Πρόκειται για ένα συγκινητικό ταξίδι, παρέα με το μοναδικό μεθυστικό άρωμα της μαστίχας. Ο μικρός Γιάννης Αβδελιώδης είναι άψογος στον σκανταλιάρικο ρόλο του, ενώ τον συντροφεύει η υπέροχη μουσική σύνθεση του Δημήτρη Παπαδημητρίου.

Μεταφερόμαστε στη Χίο, η οποία ξεκινά ελπιδοφόρα τη δεκαετία του ’60. Ελάχιστες μέρες απομένουν για να κλείσουν τα σχολεία και να ξεκινήσουν επιτέλους οι καλοκαιρινές διακοπές. Όχι όμως χωρίς κάποιες μικροαναποδιές. Ένα άτυχο περιστατικό θα σταθεί αιτία να χαλάσει, χωρίς να το θέλουν, η φιλία δυο μικρών αγοριών.

Επειδή όμως το αίμα νερό δε γίνεται, στα μέσα του καλοκαιριού θα ξανασμίξουν, περασμένα – ξεχασμένα θα πουν και θα περάσουν μαζί ένα υπέροχο καλοκαίρι. Το φθινόπωρο, όμως, καταφθάνει πριν καλά καλά το καταλάβουν, διακόπτοντας τις μέρες της ανεμελιάς.

Μία από σπουδαιότερες και πλέον ποιητικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου και παράλληλα μία από τις πιο αθώες και τρυφερές ιστορίες ενηλικίωσης που αφηγήθηκε το εγχώριο Σινεμά. Το «Δέντρο που Πληγώναμε» (1986) του Δήμου Αβδελιώτη, είναι ένας εγκάρδιος φόρος τιμής στην ιδιαίτερη πατρίδα του σκηνοθέτη με τα μοναδικά μαστιχόδεντρα που τιμήθηκαν δεόντως, προσφέροντας και τον τίτλο της ταινίας.

Μια σθεναρή αφήγηση που αναδύει μυρωμένες από την ευωδιά της μαστίχας μνήμες καθώς ξεδιπλώνεται το μικροσκοπικό έπος της ενηλικίωσης δύο παιδιών που ζουν με όλη τους την ψυχή, μια ολοζώντανη συνύπαρξη με τη φύση.

Το φιλμ, αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Δήμου Αβδελιώτη και έλαβε πολλές διακρίσεις, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Ανάμεσα τους, ειδική μνεία της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, βραβείο ευρωπαϊκής επιτροπής ταινιών νεότητας του Φεστιβάλ Βερολίνου, Χρυσός Ελέφαντας καλύτερης ταινίας και Αργυρός Ελέφαντας σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Νέου Δελχί. Συμμετείχε επίσης στην εβδομάδα κριτικής στο Φεστιβάλ των Καννών το 1987.

Το φυτό της μαστίχας, ο σχίνος, είναι αειθαλής πυκνόφυλλος θάμνος, ο οποίος ανήκει στην οικογένεια της τερεβίνθου. Mπορεί να φτάσει και το ύψος των τριών μέτρων. Έχει απλωμένα κλαδιά και ανοιχτό ή σκούρο σταχτί κορμό, ανάλογα με την ηλικία του. Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στην επεξεργασία της μαστίχας, όπου για να ληφθεί το δάκρυ τα μαστιχόδεντρα «κεντιούνται» (πληγώνονται). Πολλές φορές έχουν γίνει προσπάθειες να παραχθεί μαστίχα από το φυτό αυτό σε άλλα μέρη του πλανήτη, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Δήμος Αβδελιώδης

Ο Δήμος Αβδελιώδης γεννήθηκε στη Χίο το 1952. Σπούδασε στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη σχολή θεάτρου του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Εκτός από τον Κινηματογράφο, ο Δήμος Αβδελιώδης έχει σκηνοθετήσει επίσης πολλές θεατρικές παραστάσεις. Έχει επίσης διδάξει κινηματογράφο στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Παντείου Πανεπιστημίου από το 1993 μέχρι το 1998, ενώ από το 1997 ως το 2000 και από το 2003 έως το 2010 διετέλεσε Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου.

Το 1982 ολοκληρώνει την μικρού μήκους ταινία του «Αθέμιτος Συναγωνισμός» (Πρώτο βραβείο κριτικής επιτροπής Φεστιβάλ Δράμας), ενώ στην πλούσια φιλμογραφία του, περιλαμβάνονται οι ταινίες: «Το Δέντρο που Πληγώναμε» (1986), Νίκη της Σαμοθράκης (1990), «H Εαρινή Σύναξις των Αγροφυλάκων» (1999) κ.α.

«Η τέχνη είναι η μάνα που δίνει τα εργαλεία της. Αλλά την τέχνη δεν μπορείς να τη μάθεις από την αρχή. Παίρνεις το φως και προχωράς, αξιολογώντας τα πράγματα. Η τέχνη που μας συγκινεί επανιδρύει μέσα μας τα αισθήματα του αθέατου κόσμου, που δίνει νόημα στη ζωή. Γιατί, αν δεν αποκτά αξία η ζωή, δεν έχει νόημα η ύπαρξή μας. Δεν είμαι φετιχιστής της παράδοσης. Σέβομαι τους δασκάλους, για να παίρνω δύναμη. Δεν ξεχνώ τον κόσμο των νεκρών, το παρελθόν μας. Αυτό είναι η παράδοση για μένα. Είμαστε πάνω σ΄ ένα τεράστιο Σύμπαν που πρέπει να το εκτιμήσουμε, να του δώσουμε αξία για να μπορέσουμε να το απολαύσουμε.» – Δήμος Αβδελιώδης

Η κάμερα του Φίλιππου Κουτσαφτή αποτυπώνει τη Χίο όχι ως τουριστική πραγματικότητα, αλλά ως μυθικό χώρο, ως μήτρα εμπειριών. Ενώ η ερασιτεχνική, ανεπιτήδευτη ερμηνεία των παιδιών δεν μειώνει την ταινία, αντιθέτως της δίνει την αλήθεια που ο Αβδελιώδης επιζητεί: την αλήθεια του βιώματος, όχι της αναπαράστασης.

Διαβάστε επίσης:
«Η Εαρινή Σύναξις των Αγροφυλάκων»: Κινηματογραφικό ταξίδι από τον Δήμο Αβδελιώδη με άρωμα μαστίχας

Το Δέντρο που Πληγώναμε / The Tree We Hurt
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Δήμος Αβδελιώδης
Πρωταγωνιστές: Γιάννης Αβδελιώδης, Νίκος Μειωτέρης, Δήμος Αβδελιώδης, Μαρίνα Δελιβοριά
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Φωτογραφία: Φίλιππος Κουτσαφτής
Μοντάζ: Γιώργος Χελιδονίδης, Κώστας Φούντας
Σκηνογραφία: Μαρία Αβδελιώδη
Έτος Παραγωγής: 1986
Χώρα Παραγωγής: Ελλάδα
Διάρκεια: 75 λεπτά
Κυκλοφορεί σε επανέκδοση στις εγχώριες Κινηματογραφικές Αίθουσες, από την Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου, σε διανομή της εταιρείας New Star