Ο Αρνό Ντεπλεσέν, είναι ένας αξιόλογος και οραματιστής δημιουργός, πιστός σ’ ένα προσωπικό Σινεμά, με χαρακτήρες, σύμβολα και έννοιες που επιστρέφουν στις ταινίες του σ’ έναν αέναο κύκλο καλλιτεχνικής εξέλιξης. Στο πλαίσιο αυτό κινείται και η νέα του δημιουργία: «Τα Χρυσά Μας Χρόνια» (Trois souvenirs de ma jeunesse: Nos Arcadies / My Golden Years – 2015), με πρωταγωνιστή – το υποκριτικό alter ego του Γάλλου σκηνοθέτη – τον υπέροχο Ματιέ Αμαλρίκ. Μαζί του, ένα πλήθος νέων ηθοποιών, εκ των οποίων ξεχωρίζουν ο Κεντίν Ντολμέρ και η Λου Ρόι-Λεκολινέ.
Monthly Archives: Οκτώβριος 2016
Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children – Tim Burton (2016) [Κριτική]
Ο Αμερικανός σκηνοθέτης Τιμ Μπάρτον, δύο χρόνια από το φιλμ «Μεγάλα Μάτια» (Big Eyes – 2014) – Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία της Έιμι Άνταμς – επιστρέφει δυναμικά. Ο αγαπημένος παραμυθάς του Χόλιγουντ, ζωντανεύει στην μεγάλη οθόνη το βιβλίο του Ράνσομ Ριγκς: «Μις Πέρεγκριν Στέγη για Ασυνήθιστα Παιδιά» (Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children). Πρωταγωνιστεί ο νεαρός Έισα Μπάτερφιλντ, η σαγηνευτική Εύα Γκριν και ο καταξιωμένος Σάμιουελ Λ. Τζάκσον.
Where to Invade Next – Michael Moore (2015) [Κριτική]
Έχοντας πραγματοποιήσει την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ του Τορόντο και με παρουσία στην 66η Μπερλινάλε, το νέο ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ, «Που να Κάνετε την Επόμενη Εισβολή» (Where to Invade Next – 2015), έρχεται και στις ελληνικές Κινηματογραφικές Αίθουσες. Ο πάντα προκλητικός Αμερικανός σκηνοθέτης, βραβευμένος με Όσκαρ για τον «Ακήρυχτο Πόλεμο» και με Χρυσό Φοίνικα για το «Farenheit 9/11», επιστρέφει με μια ακόμη ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα πολιτική ταινία, η οποία – με καυστικό χιούμορ και με το γνωστό ύφος του Μουρ – μας προτρέπει να δούμε τα πράγματα αλλιώς…
Le Havre – Aki Kaurismaki (2011) [Κριτική]
Επίκαιρος όσο ποτέ, ο Καουρισμάκι δίνει φωνή στους φτωχούς και αδύναμους αυτού του κόσμου, οι οποίοι παρά τις κακοτυχίες τους δεν εγκαταλείπουν την ελπίδα. Το «Λιμάνι της Χάβρης» (Le Havre – 2011), είναι μία μαγική, σχεδόν λυτρωτική ιστορία διάσωσης ενός παράνομου έφηβου Αφρικανού μετανάστη. Παράλληλα είναι ίσως η πιο αισιόδοξη στιγμή της σπουδαίας καριέρας του σκηνοθέτη. Όπως σημειώνει ο ίδιος, μιλώντας εξ ονόματος των ηρώων του: «Όταν πλέον δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει και λόγος για να είμαστε απαισιόδοξοι».
George Roussos 