Trance – Danny Boyle (2013) [Κριτική]

Ο Σάιμον (Τζέιμς Μάκαβοϊ), ένας υπάλληλος οίκου δημοπρασιών, συνεργάζεται με μια συμμορία του υποκόσμου με σκοπό την κλοπή ενός πίνακα, αξίας εκατομμυρίων δολαρίων. Κατά τη διάρκεια της συναρπαστικής αυτής επιχείρησης, η οποία αναμένεται να αλλάξει μια για πάντα τη ζωή του, ο Σάιμον δέχεται ένα ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι, με αποτέλεσμα να χάσει την πρόσφατη μνήμη του και να μη θυμάται καθόλου που έχει κρύψει το ανεκτίμητο έργο.

Όταν οι απειλές και τα βασανιστήρια αδυνατούν να φέρουν απαντήσεις, τότε ο αρχηγός της συμμορίας, Φράνκ (Βενσάν Κασέλ), αποφασίζει να ρίξει στο παιχνίδι το τελευταίο του χαρτί. Η πανούργα μέθοδος που σκέφτεται ο Φράνκ δεν είναι άλλη από την επιστράτευση της μυστηριώδους Ελίζαμπεθ (Ροζάριο Ντόσον), μίας σέξι υπνοθεραπεύτριας η οποία παίζοντας με το μυαλό και τον συναισθηματικό κόσμο του Σάιμον, επιχειρεί να φτάσει στις πιο σκοτεινές πτυχές της ψυχής του.

Όσο, όμως πιο βαθιά προχωράει η Ελίζαμπεθ, στο υποσυνείδητο του Σάιμον, τόσο περισσότερες ανατροπές θα υπάρξουν, με αποτέλεσμα να θολώνουν ολοένα και περισσότερο τα όρια μεταξύ της πραγματικότητας, της επιθυμίας και των παραισθήσεων. Πόσο υποκειμενική είναι τελικά η “αλήθεια” και πόσο ελαστικά μπορούν να γίνουν τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας;

Το «Trance», η νέα ταινία του Ντάνι Μπόιλ, ξεκινάει σχεδόν ιδανικά. Μία επιχείρηση κλοπής ενός πίνακα, αξίας εκατομμυρίων δολαρίων, πρόκειται να λάβει χώρα. Μία επιχείρηση, βγαλμένη θαρρείς από το παρελθόν, θυμίζοντας κλασσικές ταινίες του είδους και με τους Τζέιμς Μακαβόι και Βενσάν Κασέλ, να ανταποκρίνονται άψογα στους ρόλους τους…

Το ισχυρό όμως χτύπημα στο κεφάλι, που δέχεται ο Σάιμον, είναι μοιραίο τόσο για τον πρωταγωνιστή μας, όσο και για τους θεατές. Το «τέχνασμα» της αμνησίας κάνει την εμφάνιση του και ο μίτος της ιστορίας μας αντί να ξεκαθαρίζει, μπλέκεται όλο και περισσότερο. Οι φιλότιμες προσπάθειες της εντυπωσιακής – κατά τα αλλά – Ροζάριο Ντόσον, που εμφανίζεται εδώ, συχνά πυκνά ολόγυμνη, ως άλλη Εύα, δεν είναι δυστυχώς αρκετές για να σώσουν την ταινία, αλλά και τους θεατές…

Ο Βρετανός σκηνοθέτης Ντάνι Μπόιλ, βραβευμένος με Όσκαρ και δημιουργός επιτυχημένων ταινιών, όπως το «Trainspotting» του 1996, το «The Beach» του 2000, το «28 Days Later…» του 2002, το «127 Hours» του 2010 (υποψήφιο για έξι Oscars), αλλά και του υπερτιμημένου Slumdog Millionaire των οκτώ Oscars, του 2008, επιστρέφει με τη νέα του δημιουργία «Trance». Αφού κατάφερε να κάνει τους πάντες να παραμιλούν, σκηνοθετώντας την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, το καλοκαίρι του 2012, επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με ένα θρίλερ χαμηλών απαιτήσεων, τουλάχιστον για τα στάνταρ που ο ίδιος μας έχει αποδείξει ότι διαθέτει, στο παρελθόν.

Όταν ο Ντάνι Μπόιλ και ο παραγωγός του Κρίστιαν Κόλσον γύριζαν τις «127 Ώρες», είχαν αναθέσει παράλληλα στον πολυβραβευμένο Βρετανό σεναριογράφο Τζον Χότζ, να δουλέψει την ιδέα για το σενάριο του «Trance».

“Ήταν σαφές για μένα”, αναφέρει ο ίδιος ο σεναριογράφος, “πως η πρόθεση του Ντάνι για τη συγκεκριμένη ταινία, ήταν να αποδώσει τις πιο ακραίες μορφές ανθρώπινης συμπεριφοράς, μέσα από τρεις πλήρεις χαρακτήρες. Οι χαρακτήρες αυτοί καταφέρνουν να παντρέψουν δύσκολα και ετερόκλητα συναισθήματα, ταλαντευόμενοι κάθε φορά, ανάμεσα σε εξωφρενικά επικίνδυνες τακτικές δράσης και απληστίας, ενώ την ίδια στιγμή αδυνατούν να αποκρύψουν από τα βλέμματά τους, έκδηλη την αγωνία της επιβίωσης. Το γνωρίζαμε όλοι μας από την αρχή, πως αυτή η ιδέα του Ντάνι θα πρέπει να μας εξωθήσει στα άκρα, ωστόσο γνωρίζαμε επίσης πως δεν θα γευτούμε την αληθινή μαγεία αν δεν το τολμήσουμε”.

“Με ιντρίγκαρε η προοπτική της νουάρ αισθητικής και ήθελα στα αλήθεια να τη δοκιμάσω”, αναφέρει ο Ντάνι Μπόιλ, ενώ προσθέτει πως δεν θα ήθελε με τίποτα να κάνει ένα απλό φιλμ νουάρ και σίγουρα δεν θα τον ενδιέφερε σε καμία περίπτωση να κάνει κάτι πιστά αναφορικά, που να παραπέμπει σε κάτι ήδη γνωστό.

“Ήθελα να κατακτήσω τον πλανήτη νουάρ και να διαμορφώσω τα χαρακτηριστικά του σε ένα δικό μου, εντελώς διαφορετικό, πλαίσιο. Και όταν αναφέρομαι σε διαμόρφωση των χαρακτηριστικών του, εννοώ φυσικά σε συναισθηματικό επίπεδο, καθώς αν παρατηρήσει κανείς τους χαρακτήρες της ταινίας θα δει κάτι εντελώς καινούριο, ανεξάρτητο και ελεύθερο από μανιέρες και τύπους. Θα δει τις πιο ελεύθερες μορφές, ανεξάρτητων και μοναχικών ανθρώπων. Αυτός είναι και ο λόγος που τέτοιου είδους ταινίες έχουν πάντοτε να κάνουν με έγκλημα… Άνθρωποι ελεύθεροι, αυτόνομοι που μάχονται ενάντια σε όλους και σε όλα, με μοναδικό σύμμαχο τον εαυτό τους”, λέει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης του φιλμ, Ντάνι Μπόιλ.

“Το Trance περιέχει τρεις φοβερά ισχυρές παρουσίες στο εσωτερικό του, κι αυτό είναι πάντοτε φοβερά χρήσιμο σε μια ταινία. Από το «Shallow Grave» συνειδητοποίησα πως αυτός ο αριθμός λειτουργεί τέλεια, καθώς όταν έχεις τρεις ισχυρές και απόλυτα διαφορετικές πλευρές να μάχονται για την εδραίωση μιας άτυπης κυριαρχίας, τότε προκύπτει μια πολύ ιδιαίτερη ισορροπία. Πρόκειται για μια ξεχωριστή δυναμική που σε κάνει συνεχώς να αναρωτιέσαι, αν και προς τα πού, τελικά, συγκλίνει πραγματικά η ιστορία σου”, καταλήγει ο Βρετανός δημιουργός.