Το 1986, ο κορυφαίος Έλληνας δημιουργός Θόδωρος Αγγελόπουλος, σκηνοθετεί τον σημαντικότερο Ιταλό ηθοποιό Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, στην έβδομη μεγάλου μήκους ταινία του, η οποία πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας. Από την Πέμπτη 1η Ιουνίου, ο «Μελισσοκόμος» κυκλοφορεί σε επανέκδοση στους Κινηματογράφους.
Το 1984 κυκλοφορεί η έκτη μεγάλου μήκους ταινία του κορυφαίου Έλληνα σκηνοθέτη. Το «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών και αποτελεί την πρώτη ταινία στην τριλογία της Σιωπής. Πρωταγωνιστεί ο Μάνος Κατράκης σε μία αξέχαστη ερμηνεία. 40 σχεδόν χρονιά μετά, το φιλμ κυκλοφορεί σε επανέκδοση στις Κινηματογραφικές Αίθουσες, από την Πέμπτη 4 Μαΐου.
Μετά το ντεμπούτο του με την «Αναπαράσταση» το 1970 και τις «Μέρες του ’36» του 1972, την σκυτάλη παίρνει ο εκπληκτικός «Θίασος» του 1975. Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του σημαντικότερου Έλληνα σκηνοθέτη, η οποία κυκλοφορεί σε επανέκδοση από την Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου. Μέσα από την ταινία του ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, αναβιώνει μία Ελλάδα αληθινή. Μία γκρίζα Ελλάδα, ματωμένη από τον Εμφύλιο, με συννεφιασμένους ουρανούς, εγκαταλειμμένα χωριά και τους ατελείωτους ερειπωμένους δρόμους της φτωχικής επαρχίας. Είναι η ιστορία της Ελλάδας μέσα από την περιπλάνηση ενός περιοδεύοντος θιάσου.
Two large-scale exhibitions that intertwine the start of his brilliant career and his swan song, the universally accessible screening of his debut film, Reconstruction (1970), a documentary that unveils a fascinating conversation between Theo Angelopoulos and his fellow director Nikos Panayotopoulos, as well as a pioneering two-language edition that delves into the power and mystery of Angelopoulos’ cinematic images, are the main pillars of the tribute, at the 63rd TIFF (03-13/11).
Ένας χρόνος, χωρίς τον Θόδωρο Αγγελόπουλο…
“Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία, αλλά δε μπορώ να κάνω το ταξίδι σας.
Είμαι επισκέπτης.
Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά..
Κι έπειτα, δε μου ανήκει.
Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει «δικό μου είναι».
Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου, είχα πει κάποτε με υπεροψία.
Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε.
Ότι δεν έχω, καν, όνομα.
Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο.
Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάζω. Ξεχάστε με στη θάλασσα.
Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία.”
Ανέκδοτο ποίημα του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, γραμμένο το 1982.
“Ήταν καλοκαίρι του 1964. Είχα τελειώσει τις σπουδές μου στη Γαλλία και επέστρεψα στην Ελλάδα για να δω τους δικούς μου. Το λεωφορείο από το αεροδρόμιο με άφησε στο Σύνταγμα. Κατευθύνθηκε με το σάκο στον ώμο προς το σπίτι μου. Έπεσα πάνω σε μια φοιτητική διαδήλωση. Η αστυνομία είχε πέσει πάνω στα παιδιά και τα έδερνε. Εγώ δεν είχα καμία σχέση με αυτά που συνέβαιναν, έτσι συνέχισα το δρόμο μου. Ε, έφαγα ξύλο. Μου σπάσανε τα γυαλιά. Γύρισα στο σπίτι μου πολύ αναστατωμένος. Ένιωσα σαν να βρισκόμουν μπροστά σ’ ένα δίλημμα “σ’ ενδιαφέρει αυτός ο τόπος ή όχι;” Είχα πει στη φίλη μου την Τώνια Μαρκετάκη που μου είχε προτείνει να κάνω κριτική κινηματογράφου στην εφημερίδα “Αλλαγή” ότι είχα έρθει στην Ελλάδα για να φύγω. Την άλλη μέρα την τηλεφώνησα και της είπα ότι θα μείνω. Κι έμεινα. Για να καταλάβω. Έκανα τις πρώτες μου ταινίες (“Αναπαράσταση”, “Μέρες του ’36” και “Θίασος”) για να καταλάβω την Ελλάδα…” Θόδωρος Αγγελόπουλος
George Roussos 
